Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/337

 — Znałeś wszelako ich zapatrywania się i zasady?
 — Nie ukrywali się z niemi.
 — I ty zapewne także myślałeś jak oni?
 — Nie panie! Praca jest wyłącznym celem mojego życia. Polityka mnie nudzi, a w dodatku czuję wstręt do wszelkich nieporządków i zaburzeń ulicznych, bo przy takim stanie rzeczy zamykają fabryki, i robotnikom grozi śmierć głodowa.
 — Czy o wyjeździe swoim do Francji mówiłeś komu w Portsmouth?
 — Mówiłem mojemu zwierzchnikowi, z którym uregulować musiałem rachunki, mówiłem i kolegom, z któremi wypadało się pożegnać.
 — A Włochom mówiłeś?
 Ireneusz zamilkł, szukając w pamięci czy z którym ze znajomych sobie Włochów rozmawiał w tej kwestyi?
 — Namyślasz się nad odpowiedzią, co znaczy że kłamiesz; zawołał surowo sędzia.
 — Nie panie! odrzekł mechanik. Zawachałem się, dla tego, że chcę powiedzieć prawdę. Nie przypominam sobie czylim o moim wyjeździe któremu z nich powiedział. Zresztą, nie miałem powodu do ukrywania się z podróżą.
 — Po co przybyłeś do Paryża?
 — Przed wszystkim, pragnąłem ujrzeć mój kraj rodzinny, a następnie szukać w nim pracy. Polubiłem mój zawód, i własnym ziomkom radbym nim być użytecznym. Jestem za młody jeszcze ażeby wypoczywać.
 — Nie miałeś innego celu?
 — Nie panie.
 — To fałsz! krzyknął gwałtownie sędzia.
 Ireneuszowi wszystka krew napłynęła do twarzy.
 — Lecz panie... zaczął się tłumaczyć.
 Pan de Bresolles nakazał mu milczenie.