Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/343

 — Czy nie rozumiesz mojego zapytania? krzyknął gwałtownie Camus-Bressoles. Zdaje się, że mówię jasno, dobitnie. Wskaż mi klucz od swego mieszkania.
 — Niema go tu, między niemi, odparł przyciszonym głosem mechanik.
 — Może pozostawiłeś u odźwiernej?
 — Nie, panie.
 — Cóżeś więc z nim zrobił? Zapewne w jakimś ważnym celu pozbyłeś się tego klucza?
 — Zgubiłem go.
 — Gdzie... kiedy?
 — W chwili przyaresztowania.
 — Nie był więc założony na tym kółku wraz z innemi kluczami?
 — Owszem panie sędzio... miałem go w kieszeni.
 Na ustach pana Bressoles ukazał się uśmiech niedowierzania.
 — Jest to bardzo niezręczne tłómaczenie się z tej strony. Dziwi mnie, że się bierzesz na takie wykręty jak gdybyś nie wiedział, że nic nas nie wstrzyma od koniecznej w takich razach rewizji.
 — Wiem o tem panie... ale i to wiem także, że w moim mieszkaniu nie znajdzie się nic takiego coby moją sprawę pogorszyć mogło.
 — Liczysz na to, że dobrze schowane... nieprawdaż? rzekł ironicznie sędzia... Upewnia cię, że nasi agenci lepiej jeszcze szukać umieją.
 — Nic nie znajdą... spokojny o to jestem.
 — Zobaczymy!...
 Moulin zaniepokojony przed chwilą, zaczął odzyskiwać dawną swobodę. Liczył bowiem na to, że dziś z powodu spóźnionej pory, już nie odbędą rewizji w jego mieszkaniu. Z konieczności zatem nazajutrz dopiero policja wybrać się