Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/356

 — Dla czego nie? — Jestem dość silną i energiczną aby wypełnić zlecenie, przed którem ty mamo nawet pod grozą śmierci cofnąć się nie chciałaś!...
 — A niebezpieczeństwo?
 — Wszak i dla ciebie istniało ono...
 — Ależ ty Berto jesteś tak młodą?
 — Co znaczy wiek wobec nieszczęścia...
 — Nie będziesz że się obawiała?
 — Nie!... przysięgam na Boga! Zresztą, ta myśl, że wypełniam święty obowiązek, podtrzymywać mnie będzie.
 — Niech się więc dzieje wola Boża!... wyjąknęła chora. Przyjmuję twoje poświęcenie... dziękuję ci z całego serca... i błogosławię!... dodała ze łzami.
 — Mów mamo co trzeba uczynić? a wybiorę się natychmiast.
 — Och! nie... nie zaraz... nie w tej chwili.
 — Dla czego?
 — Ireneusz zaleca, aby dopiero wieczorem udać się na plac Królewski.
 Berta zadrżała strwożona wzmianką o nocnej wyprawie do nieznajomego domu, i obcego mieszkania. Starała się wszelako ukryć przenikającą ją obawę.
 — Posłuchaj mnie drogie dziecię, zaczęła pani Leroyer, i zanotuj w pamięci każde moje słowo. Ireneusz mieszka pod № 24, przy placu Królewskim, w domu, w którym myśmy niegdyś zamieszkiwali. Byłaś natenczas bardzo jeszcze małą, ażeby to dziś sobie przypomnieć.
 — Nic nie pamiętam, w rzeczy samej, odparło dziewczę.
 — Jego mieszkanie znajduje się na czwartem piętrze, pierwsze drzwi na prawo... Oto klucz odeń.
 To mówiąc podała Bercie klucz przyniesiony przez Eugenjusza.