Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/365

 W owej to właśnie chwili, Theifer wysiadał z dorożki jaka go przewiozła z prefektury na ulicę św. Dominika do pałacu księcia de la Tour-Vandieu.
 Zaledwie przestąpił próg wjazdowej bramy, wygalonowany szwajcar zbliżył się ku niemu, a poznawszy w nim widzianego już po kilkakrotnie interesanta, powiadomił, że książę jest w domu, i właśnie kończy jeść obiad.
 — Mniejsza z tem, odrzekł przybyły, książę o każdej dnia porze gotów jest mnie przyjąć, chodzi tu bowiem o nader ważną sprawę, proszę więc zanieść natychmiast ten bilet na górę.
 Po upływie kilku minut, powrócił szwajcar, a wraz z nim kamerdyner, który przeprowadził Theifera do książęcego gabinetu.
 — Od chwili odebrania od pana listu, rzekł Jerzy po przywitaniu, czekam jak na rozpalonych węglach. Jakże tam idzie nasza sprawa?
 — Nadspodziewanie dobrze.
 — Więzień podał swój adres sędziemu?
 — Podał.
 — Gdzież mieszka?
 — Przy placu Królewskim № 24.
 — Wszak do tej pory nie dokonano tani jeszcze rewizji?
 — Nie, mości książę. Jutro z rana dopiero w obecności Ireneusza Moulin, ma nastąpić zejście policji.
 — Trzeba nam więc dziś w wieczór wziąść się do dzieła.
 — I ja tak sądzę, śpieszyłem bez straty czasu by o tem donieść księciu.
 — Jestem gotów zaraz iść z panem. Pewien tylko szczegół trochę mnie niepokoi...
 — Cóż takiego? jeśli spytać wolno?
 — Przemyśliwam jakim sposobem dostaniemy się do mieszkania tego człowieka, nie mając klucza do drzwi?...