Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/379

 Berta widziała również gromadzące się chmury, brzemienne piorunami, nie zdołało to jednak zachwiać jej w zamiarze wycieczki do mieszkania Ireneusza Moulin.
 Wdowa po skazańcu, z oczyma wlepionemi w cyferblat ściennego zegara, czuła zarówno zbliżającą się burzę.
 — Jak ty zdołasz przedostać się tam drogie dziecię? zagadnęła; nawałnica się zbliża...
 — Przemyśliwam właśnie po nad tem, odparło dziewczę, lecz czynność ta jaką mam do spełnienia, odłożoną zapewne być nie może?
 — Nie! moje dziecko; list Ireneusza jest naglący. Dziś w wieczór działać potrzeba... jutro, byłoby może za późno.
 Berta spojrzała na zegar.
 — W pół do dziewiątej, wyszepnęła, czas w drogę.
 — Weźmiesz zapewne dorożkę?...
 — Tak; kurs za odległy do przebycia pieszo.
 — Nie wsiadaj jednak w powóz przed domem, ażeby nie dać sposobności do śledzenia cię, przestrzegała matka.
 — Wiem o tem... bądź mamo spokojną.
 — I nie zajeżdżaj przed dom Ireneusza...
 — Będę pamiętała.
 Berta jak wiemy, zakwefiona czarnym welonem i owinięta szalem, była gotową do podróży.
 — Spiesz się moje dziecię, mówiła pani Leroyer powstając z łóżka, ażeby usiąść na fotelu. Pojmujesz z jaką niecierpliwością będę na ciebie oczekiwała. Uściskaj mnie... i idź!... Niech cię Bóg prowadzi... Odwagi i męstwa!
 — I ciebie proszę, bądź mamo odważną, odpowiedziało dziewczę, okrywając pocałunkami ręce biednej matki. Cierpliwości, i dobrej myśli; — wrócę niezadługo.
 — Nie zapomniałaś wziąść klucza?
 — Mam go w kieszeni.
 — Czwarte piętro... drzwi na prawo... pamiętaj?...
 — Pomnę o wszystkiem.