Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/385

 Usłyszała skrzypnięcie zawias i zaniknięcie drzwi. Dobiegł ją odgłos przyciszonego stąpania.
 — Kto może przybywać tu bez światła? zapytywała siebie. To nie Ireneusz, ponieważ on znajduje się w więzieniu. Widocznie ci, którzy tu weszli, muszą być złodziejami...
 Cichy szept w przyległym pokoju, przerwał jej rozmyślania.
 — Masz z sobą latarkę? pytał nieznany głos.
 — Zawsze noszę ją z sobą gdy wypada w nocy pracować.
 — Zaświeć więc...
 Światło zabłysło.
 Berta rozsunąwszy nieco ubrania, zrobiła sobie maleńki otwór pomiędzy niemi, przez który zobaczyła dwóch mężczyzn. Jeden z nich stał zwrócony do niej plecami, podczas gdy drugi, rozglądał się badawczo po pokoju. Tym to ostatnim właśnie był Jerzy de la Tour-Vandieu.
 Dziewczę przypatrując mu się pilnie, zauważyło dziwną sprzeczność, pomiędzy ogólną dystynkcją jego postaci, a pospolitem niemal ubogiem ubraniem jakie miał na sobie!
 — Kto są ci ludzie? powtórnie pomyślała.
 — Idźmyż do owego tajemniczego biurka, rzekł tenże mężczyzna.
 — Do biurka!... wyszepnęła, a więc muszą to być złodzieje, lub przyszli dla przywłaszczenia sobie tego listu po który ja przybyłam...
 Cofnęła się i ukryła poza zapuszczoną firankę powstrzymując oddech, ponieważ Theifer otworzył nagle drzwi od garderoby.
 — To nie tu!... rzekł zamykając drzwi napowrót; i zwrócił się do sypialnego pokoju.
 Berta będąc pewną, że nie została spostrzeżoną, wychyliła się, patrząc przez szklanne drzwi ciemnego gabinetu, na