Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/417

I

 Za pierwszym spojrzeniem mechanik poznał agenta, który go zatrzymał przy wyjściu z cmentarza Montparnasse.
 — Jakto... znów pana przeznaczono mi za towarzysza? rzekł obrzucając go pogardliwym spojrzeniem. Pod pańską więc opieką mam się udać do swego mieszkania tak jak niegdyś do prefektury?
 — Tak; udzielono mi ten zaszczyt, odparł Theifer ze złośliwym uśmiechem.
 — Zaiste, sędziowie nie mogli zrobić lepszego wyboru!... dodał ironicznie Moulin.
 — Starałem się o to, mówił dalej agent, ażeby powziąść naoczne przekonanie, czyli przy dokonywaniu rewizyi nie spokorniejesz pan cośkolwiek, pamiętam bowiem pańską zuchwałość w dniu przytrzymania... A teraz na początek proszę wyciągnąć ręce.
 — Na co? pytał Ireneusz.
 — Ażeby panu założono łańcuszki...
 To mówiąc agent wydobywał z zadowoleniem z kieszeni narzędzia kary, na widok których Moulin drgnął gwałtownie cofając się wstecz.
 — Mnie... kajdany?... zawołał, mnie... jak złodziejowi lub mordercy?
 — Taki mam rozkaz!...
 — Ależ to nikczemnie... niesłusznie... Ja protestuję!...