Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/425

 — Szukasz kogo?
 — Tak.
 — Kogóż takiego?
 — Pewnej panienki, czy pani...
 — Która ci za kurs nie zapłaciła zapewne?
 — Przeciwnie, wynagrodziła mnie wspaniale!... Dawno już nie otrzymałem takiego sutego napiwku.
 — Czegóż więc chcesz od niej?
 — Chcę jej zwrócić przedmiot pozostawiony w dorożce.
 — Wszakże wiesz stryju zapewne, gdzieś ją zawiózł?
 — Wiem, że kazała mi stanąć pod 15 numerem, ale tam nie weszła. Przemądre to ptaszę!... Wysiadłszy, szła jeszcze kawałek pieszo, i jeśli się nie mylę, wsunęła się do tego domu...
 Tu wskazał ręką kamienicę oznaczoną dziewiętnastym numerem.
 Młody doktór drgnął pomimowoli.
 — Tu... mówisz? zapytał.
 — Przysiągłbym... Dowiem się natychmiast. Lecz jak ty się miewasz mój chłopcze?
 — Dobrze.
 — Pobladłeś mi nieco... Pracujesz za wiele.
 — Nie spałem dziś w nocy.
 — Masz jakie zmartwienie.
 — Bynajmniej...
 — To dobrze... Dowód, że szczęście ci sprzyja... Lecz co tu robisz tak rano na ulicy Notre-Dame des Champs.
 — Idę jak ty mój stryju pod 19.
 — Masz tam kogo chorego?
 — Tak; pewną ubogą kobietę...
 — Którą masz nadzieję wyleczyć?
 — Nieśmiem marzyć o tem... Trzebaby chyba cudu!
 — Jak dawno chodzisz do tego domu?
 — Od trzech miesięcy.