Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/43

 — I cóż?
 — Nie odpowiedziano mi wcale. Pani Leroyer być może umarła, a może wyjechała z Paryża.
 — Dla czego tak koniecznie usiłujesz ją odnalesć?
 — Bo jest mi potrzebną.
 — Co czego?
 — Ażeby wzięła udział w sprawie rehabilitacji pamięci swojego męża, który głową, przypłacił zbrodnię przez innego spełnioną.
 — Masz więc to stałe, niezbite przekonanie, że Paweł Leroyer zginął niewinnie?
 — Jakto... mógłżebyś na chwilę mniemać inaczej?
 — Posłuchaj! — było tam „za“ i „przeciw“, rzekł Loupiat. To pewna, że powątpiewałem aby był zdolnym popełnić morderstwo, ten, którego znałem uczciwym, zdolnym robotnikiem, dobrym ojcem i mężem. Mimo, że zatopił cały majątek w swych wynalazkach mechanicznych, niemogłem przypuścić ażeby nędza zrobiła z niego zbrodniarza, mordercę swego bliskiego krewnego. Wszelako wreszcie trzeba mi było uwierzyć tak jak sędziom w przekonywającą oczywistość dowodów.
 — Och! wykrzyknął Ireneusz, ta oczewistość wielekroć bywa zwodniczą! — Była ona bezlitosną dnia tego!
 — Jest to twoją niezłomną ideją?...
 — Tak! przysiągłbym, że stary doktór nie przez swego synowca został zamordowany na moście Neuilly!
 — Przez kogóż więc? Należałoby poznać i odkryć zbrodniarzy...
 — Ja ich wyśledzę i poznam!
 — Zuchwałe przedsięwzięcie zaiste!
 — Jakie do pomyślnego rezultatu doprowadzę, i wrócę cześć nazwisku Pawła Leroyer, który ojcem był dla mnie!
 — Daj Boże aby ci się to udało...
 — Uda się, udać się musi, a na intencję tego, każ przynieść drugą butelkę wina.