Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/439

strony przynajmniej nie zagraża mu niebezpieczeństwo. Jedyną trwogę dla niego stanowiła. osobistość Klaudji Varni.
 Był pewien, że upłynione lata nie zmniejszyły jej zamiłowania do intryg i szatańskich pomysłów, a obok tego wymagań zbytków i rozkoszy.
 Jedyna wyższość jaką posiadał nad nią obecnie, było, iż szczęśliwym trafem został wcześnie powiadomionym o jej przybyciu przed wypowiedzeniem wojny. Mógł się więc przygotować do mającego podstępnie nastąpić wybuchu.
 Theifera wprowadzono natychmiast do gabinetu pana de la Tour-Vandieu. Wyraz twarzy przybyłego nie był bynajmniej uspokajającym.
 — Cóż, byłeś na placu Królewskim? żywo zapytał go książę.
 — Byłem w towarzystwie komisarza i sędziego.
 — Nie spostrzegli, że przed nimi ktoś dokonywał rewizji?
 — Bynajmniej.
 — Zatem jesteśmy w porządku.
 — Niezupełnie!... odparł znacząco Theifer.
 — Jakto... dla czego?
 — Dla tego, że po naszym odejściu, inna nastąpiła wizyta w mieszkaniu mechanika.
 — Inna wizyta? powtórzył z osłupieniem Jerzy.
 — Tak, książę.
 — Zkąd pan powziąłeś to przekonanie?
 — Z bardzo prostego spostrzeżenia. Złoto, banknoty, i inne wartościowe papiery jakie widzieliśmy wczoraj w szufladzie, dziś znikły bez śladu.
 — Ukradziono je?... zawołał Jerzy z trwogą.
 — Tak, mości książę, jako też i włożoną przez nas notatkę do tej błękitnej koperty.
 — I ta notatka zginęła?... wyszepnął z pognębieniem pan de la Tour-Vandieu.