Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/455

 — Dziękuję panie adwokacie, odparł Ireneusz. Pozwól pan dodać, że co do kwestji honorarjum możesz pan być zupełnie spokojnym; mam na to przygotowane pieniądze.
 — Pomówiemy o tem później; przerwał Henryk z uśmiechem.
 — Lecz jeszcze mam jedną prośbę do pana...
 — Cóż takiego?
 — Poważyłbym się prosić o wyświadczenie mi pewnej łaski...
 — Jakiej?
 Moulin zdawał się być zaambarasowanym.
 — Mów pan... zobaczymy; nalegał Henryk. Może pan chciałbyś przedstawić mi kogoś któryby mógł poświadczyć za panem?
 — Nie, panie adwokacie...
 — A więc mów jasno, zgadywać nie umiem.
 — Jest tu pewien więzień, zaczął Moulin, który mnie bardzo interesuje. Biedak ten, nie posiada i szeląga, a chciałby koniecznie być przez pana w sądzie bronionym. Przyrzekłem, że złożę za niego panu honorarjum.
 — Jestże ten więzień równie jak pan obwinionym w kwestji politycznej?
 — Bynajmniej.
 — O cóż więc takiego?
 — O kradzież... wyszepnął Moulin.
 Henryk de la Tour-Vandieu okazał gest wstrętu.
 — Jednakże, dodał z pośpiechem mechanik, przysięga, że jest niewinnym.
 — A może na to złożyć dowody?
 — Tak panie. Może dostarczyć świadków, i to wiarogodnych.
 — Czy jest powtórnie karanym?
 — Tego na pewno niewiem, lecz zdaje mi się że tak jest.