Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/456

 — A jak tłumaczy swoje zaaresztowanie?
 — Mówi, że oskarżył go fałszywie przez zemstę, jeden z jego towarzyszów.
 — Jak się nazywa ten więzień przez pana protegowany?
 — Nazywa się Jan-Czwartek.
 — Jest to przydomek czy nazwisko?
 — Nazwisko, nie posiada innego będąc porzuconym sierotą... Znaleziono go w dniu świętego Jana, we Czwartek, w polu, nad rowem.
 Słysząc to Henryk de la Tour-Vandieu drgnął lekko. I on wszakże mimo wysokiego jakie obecnie zajmował stanowiska, był wychowańcem domu podrzutków, człowiekiem bez nazwiska.
 — Jest to okoliczność wiele łagodząca winę, w moim przekonaniu, rzekł do Ireneusza. Te nieszczęśliwe istoty przychodzące na świat z piętnem występku, nie spotykają nigdy dobrej rady, nie widzą dobrych przykładów!... Rzadko kiedy spotykają życzliwą rękę któraby niemi kierować zechciała, a nigdy kochającego serca!... Zobaczę się z pańskim protegowanym.
 — Dziś... panie? Henryk spojrzał na zegarek.
 — Tak, dzisiaj... odrzekł, każę go natychmiast przywołać.
 — Wynagrodzenie za tę sprawę, raczy pan adwokat przyjąć odemnie.
 — Dobrze... dobrze! — odparł uśmiechając się młodzieniec. Pomówimy o tem później. Możesz liczyć na mnie mój przyjacielu... Wydajesz mi się być uczciwym człowiekiem.
 — Przekonam pana adwokata, iż w sądzie o mnie niepomylił się...
 Henryk zadzwonił. We drzwiach ukazał się strażnik dla odprowadzenia Ireneusza.