Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/458

 — Ma sprytną minę, pomyślał Jan-Czwartek. Podoba mi się ten człowiek!... I zaczął z układną grzecznością w te słowa:
 Wskutek przedstawienia mnie przez kolegę, raczyłeś pan zająć się moją sprawą, i kazałeś mnie tu przywołać. Jestem panu tak wdzięcznym panie adwokacie, że nie potrafię wyrazić słowami mojej wdzięczności, tak dla pana jako i Ireneusza Moulin, który wiedząc, że się znajduję, w kłopotliwem pieniężnym położeniu, zobowiązał się zaliczyć panu na mój rachunek wynagrodzenie. Jestem pewnym, że jeśli pan bronić mnie będziesz, zostanę uniewinnionym.
 — Będę bronił, jeżeli się przekonam, iż rzeczywiście niezawiniłeś, odparł Henryk de la Tour-Vandieu. A teraz odpowiadaj szczerze na moje zapytania.
 — Przysięgam że nic nie zataję!...
 — Jesteś oskarżony o kradzież?
 — Tak panie.
 — Czy rzeczywiście nie zawiniłeś w tej sprawie?
 — Nie zawiniłem, niesłusznie mnie oskarżono.
 — Musiały być jednak jakieś powody do podobnego oskarżenia?
 — Nie było żadnych.
 — Może pozory świadczyły przeciw tobie?
 — I to nie!... panie adwokacie. Nic nie było coby mnie mogło podać w podejrzenie, prócz denuncjacji pewnego łotra zwanego „Szpagatem“, który postanowił wsadzić mnie do więzienia ponieważ wyobraził sobie, że ja byłem powodem jego przy aresztowania.
 — A czy byłbyś w stanie dowieść swej niewinności w tej sprawie.
 — Tak; mogę przekonać sędziów, żem był natenczas nieobecnym w Paryżu, świadkowie to potwierdzą.
 — Jeżeli tak, to moja pomoc nie jest ci potrzebną?
 — Przeciwnie, pomoc pańska jest dla mnie niezbędną.