Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/471

 — Tak lękam się, w rzeczy samej, odparł rzezimieszek.
 — A więc nie jesteś tak pewnym siebie jak przed tem?
 — Nie jestem!... mruknął ponuro.
 — Dla czego?
 — Bo gnębią mnie złe przewidywania i cały świat czarno mi się przedstawia.
 — Ale przecie nie popełniłeś kradzieży o której cię oskarżono?
 — Co to znaczy!...
 — Możesz się usprawiedliwić gdzie znajdowałeś się natenczas, masz wiarogodnych świadków do poparcia swej sprawy...
 Jan-Czwartek wzruszył ramionami.
 — Wszystkie te dowody, a „nic“ to jedno, jeżeli sędziowie nie zechcą wierzyć tym moim świadkom. Ten szelmowski poprzedni wyrok mnie zabija!... Po raz drugi już siedzę w więzieniu, i to mnie przestrasza!...
 — No... no! nie trać odwagi, rzekł uśmiechając się Moulin. Mamy przed sobą jeszcze dużo czasu, możemy zjeść śniadanie.
 — Dziękuję! — jeść mi się niechce.
 — To może wypijesz szklankę wina?
 — Wino czerwone, zgoda! To rozpędza smutne myśli.
 Każdy z więźniów jakżeśmy o tem wspomnieli, miał prawo zażądać butelki wina w bufecie byle tylko za nią zapłacił.
 Za pierwszą więc szklanką poszła druga a za drugą trzecia.
 Przy trzeciej, Jan-Czwartek będący naczczo, a obok tego rozdrażniony niepokojem zaczął się ożywiać i rozweselać. Mimo, że mocną miał głowę, wino poszło mu do mózgu. Zrobił się tak rozmownym o ile był z początku milczącym, i Ireneusz pomyślał, iż może mu się uda wyciągnąć jaką ko-