Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/48

 — A raczej w knajpie pod Maczugą... nieprawdaż? i nazywasz się Klaudjusz Landry zwany inaczej „Szpagatem“.
 — Ależ panie komisarzu... jąkał bandyta, osłupiały, że go znają tak dobrze.
 — Właśnie to ciebie poszukiwałem ptaszku i aresztuję cię!...
 — Nie! to niepodobna!... To nadużycie!.. Nic nie zrobiłem... Protestuję najmocniej.
 — Wytłumaczysz sędziemu śledczemu zkad pochodzą zegarki jakich tyle znaleziono na spodzie zawiniątka przy dokonanej rewizji w twoim pokoju.
 — Okuć mi tego łotra w kajdany, zawołał komisarz zwracając się do agentów, a gdyby się opierał skrępować powrozami. Jest to niebezpieczne indywiduum.
 Szpagat zgrzytnął zębami, i zacisnął pięści.
 — Pierwszego który się do mnie zbliży, zadławię lub zabiję! krzyknął z wściekłością. I wydobywszy z kieszeni sztylet, wzniósł go nad swą głowę.
 Otaczający go policjanci zawachali się i cofnęli.
 Komisarz dał im przykład odwagi.
 — Co? — obawiacie się tego nicponia? zawołał wzruszając ramionami. Jako sługa sprawiedliwości idę przeciw niebezpieczeństwu, jak żołnierz.
 To rzekłszy szedł naprzeciw Szpagata.
 — Nie zblizaj się pan!..! ryknął tenże, bo uderzę.
 Tak spokojny jak w chwili wejścia do sali, komisarz naprzód z odwagą! Szpagat rzucił się ku niemu ze wzniesioną ręką, mając cios zadać za chwilę.
 Niebezpieczeństwo śmierci groziło komisarzowi, gdy jakiś mężczyzna przeskoczywszy przez stoły, pochwycił z tyłu rozbójnika, otoczył go lewym ramieniem, prawą ręką wyrywając mu sztylet.