Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/489

 — Podczas tych słów Moulin’a Berta pochyliła smutnie! głowę.
 — Tak... odpowiedziała, mogliby to uczynić, gdybyśmy ten list mieli w posiadania.
 — Pani więc go niemasz? zapytał żywo mechanik.
 — Niemam.
 — Cóż się z nim stało? Gdzie on jest...
 — Spalono go w moich oczach, wyjąknęła z boleścią.
 Ireneusz zbladł nagle.
 — Spalono go?... powtórzył.
 — Tak.
 — Któż go spalił?
 — Dwóch nędzników, którzy w chwilę po moim przyjściu dostali się do pańskiego mieszkania widocznie w tym celu ażeby wyszukać tego listu i zniszczyć go.
 — Wiedzieli więc o jego istnieniu?
 — Zapewne, bo poszli wprost do szuflady biurka w której był ukrytym.
 — Boże!... co to wszystko znaczy? zawołał Moulin chwytając się za głowę. Zdaje mi się, że oszaleję:... Słucham a nic nie rozumiem... Wytłumacz mi to pan... Błagam opowiedz mi wszystko!...
 Berta, przerywanym głosem, opowiedziała szczegóły znane już czytelnikom. Ireneusz słuchał z przerażeniem opowiadania o tym dziwnym dramacie odegranym w jego mieszkaniu.
 — Dwóch ludzi?... wyjąknął po chwili; weszli oni do mnie. mówisz pani, i zabrali ten list?...
 — Tak; i powtarzam panu, że naprzód wiedzieli gdzie szukać go mają.
 — A pani nie znasz żadnego z tych mężczyzn?
 — Żadnego.
 — Nigdy ich pani nie widziałaś?
 — Nigdy!...