Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/499

 — Czy wiesz o fatalnym zakończeniu sprawy Ireneusza Moulin? zawołał gwałtownie Jerzy.
 — Niestety... wiem o tem; odparł agent. Sędziowie siódmego wydziału wydali niesłuszny wyrok, ale uważam to za rzecz małej wagi, względnie do osobistej sprawy waszej książęcej mości.
 — Jak to rozumiesz?
 — Skoro chwilowe uwięzienie tego człowieka pozwoliło nam wejść do jego mieszkania i zniszczyć kompromitujący dokument, cóż nam przeszkadza teraz jego uwolnienie?...
 — Szkodzi nam, i bardzo.
 — Dla czego Ireneusz Moulin uwolniony teraz skoro pani Leroyer umarła miałby być dla nas niebezpiecznym?
 — Niebezpieczniejszym jest niż kiedykolwiek.
 — Pozwoli mi wasza książęca mość powtórzyć zapytanie, dla czego? Książę Jerzy skinął przyzwalająco poruszeniem głowy.
 — Byłem więc chyba w błędzie, mówił dalej agent sądząc, że wszelkie niebezpieczeństwo usuniętem zostanie z chwilą zniszczenia listu i śmiercią wdowy Leroyer?
 — Niebezpieczeństwo zmniejszyło się nieco, przyznaję, ponieważ ten list stanowił niezbity dowód popełnionego występku, w którym nic winien nie byłem, a za który musiałam być odpowiedzialnym, odparł Jerzy.
 — A zatem skoro dowód nie istnieje, wasza książęca mość nie powinien obawiać się dochodzenia.
 — Nie obawiałem się tego i pierwej, bo przedawnienie nastąpiło.
 — Skutkiem czego więc ten niepokój waszej książęcej mości?
 Pan de la Tour-Vandieu wzruszył ramionami.
 — Zechciej że raz zrozumieć, odrzekł, że ja chcę mieć spokój zupełny. A mogę żyć spokojny będąc ciągle zagrożonym wybuchem skandalu, jaki może splamić moje nazwisko,