Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/507

 Odźwierna kornie pochyliła głowę.
 — Upoważniony przezeń, przychodzę do pani po pewne objaśnienia...
 — Boże wielki!... zawołała z trwogą kobieta, czyż by mnie, o co obwiniono?
 — Uspokój się pani, nie o ciebie tu chodzi, odparł z powagą agent. Mamy o pani jaknajlepsze wiadomości. Wymagam tylko szczerych odpowiedzi i najgłębszej tajemnicy po moim odejściu. Jedno nierozważne słowo, może panią zgubić!
 — W głowie mi się mięsza!... Drżę cała!...
 — Własne bezpieczeństwo pani, spoczywa w jej ręku.
 — Przyrzekam że odpowiadać będę szczerze na zapytania, i dochowam tajemnicy.
 — Tego właśnie żądam. Czy mieszkała niejaka pani Amadis?
 — Ach! to najlepsza nasza lokatorka. Zajmuje pierwsze piętro od bardzo dawnych czasów. Jest to bardzo zacna i bogata osoba. Nic złego na nią powiedzieć nie mogę!...
 — Wiem o tem... Lecz przy niej mieszka druga kobieta, pani Estera Derieux...
 — Tak panie, nieszczęśliwa istota, którą szlachetna pani Amadis zajmuje się jak własną swą córką.
 — Czy pani wiadomo, że ta osoba jest obłąkaną? — Niestety!... któżby o tem nie wiedział!...
 — Miewa gwałtowne napady...
 — Nie panie! Jej obłąkanie należy do spokojnych upewniam!
 — A ja pani mówię, że ona jest niebezpieczną!... krzyknął gwałtownie Theifer.
 — Tak pan sądzisz?
 — Mówię... a więc tak być musi!... Odbieramy ciągłe zażalenia od lokatorów.