Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/52

rzeczy notarjusza i pomiędzy temi szpargałami odszukam papierów jakie w rękach sprytnego człowieka mogą mieć wartość setek tysięcy franków!
 — Na rozpoczęcie wyprawy jest jeszcze wszelako za wcześnie, — dodał po chwili, wstąp więc śmiało na kieliszek do Lupiata ponieważ policya nigdy nie ponawia wejścia dwukrotnie w jedno i to samo miejsce.
 — To mówiąc, wszedł do winiarni...
 Sale były opustoszałe! Znajdował się w nich tylko właściciel zakładu, jego żona i Ireneusz Moulin. Posłaniec wyszedł od dawna.
 — Witam! rzekł Czwartek, grzecznie się kłaniając, i proszę o szklankę wina.
 — Żona Loupiata posłała napój przez chłopca przybyłemu.
 — Co więcej panu podać? zapytała.
 — Kawałek chleba z serem.
 — Ze świeżym czy suchym serem?
 — Och! wszystko mi jedno — odparł przybyły. — Nie lubię pić bez przekąski.
 Chłopiec podał żądane pożywienie.
 — Co się tu stało? — pytał Jan-Czwartek zwracając się do Loupiata. Przed chwilą ulica była natłoczona ludźmi.
 — Rrzecz zwykła, odparł oberżysta; wejście policji i aresztowania.
 — Złodziei bez wątpienia?
 — Tak; zabrano ich całą bandę, a nawet przywódcę zwanego Szpagatem który się rzucił ze sztyletem na komisarza.
 — Czy podobna?
 — Tak było.
 — Ha! łotr! zawołał Czwartek z udanem oburzeniem. Wyślą go do Tulonu lub Brestu okutego w kajdany. Otrzyma na co zasłużył. Urzędnik wykonywający swe obowiązki, to rzecz święta! Co do mnie, szanuję wielce komisarzów, a za-