Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/525

 Ruch ten spostrzegła obłąkana, i po raz drugi krzyknęła przeraźliwie:
 — „Złodziej!... Złodziej!...“
 Agent blady z przerażenia, cofnął się od tych zaciśniętych palców wyciągniętych ku sobie, aż doktór któremu już raz się powiodło uspokoić Esterę, zbliżył się do niej, i położył kres gwałtownej scenie.
 Po spisaniu protokółu, przeczytano go na głos.
 — Czyś pani zrozumiała wszystko co tu napisano? zapytał naczelnik panią Amadis.
 — Zrozumiałam, panie.
 — Niemasz pani nic temu aktowi do zarzucenia?
 — Niestety! nie, panie.
 — Proszę go więc podpisać.
 — Czyż to konieczne?
 — Najniezbędniejsze.
 — Jakkolwiek samolubstwo było główną wadą naszej wdowy, nie bez wyrzutów sumienia i niepokoju wzięła pióro do ręki. Położywszy podpis zaledwie czytelny, wybuchnęła płaczem.
 — Teraz więc, rzekł naczelnik, pozostaje nam pożegnać panią.
 — A więc panowie zabieracie mi już Esterę?
 — Wszakżeśmy po to przyjechali?
 — A gdzież ją panowie odwieziecie?
 — Niewiadomo gdzie nam wydział administracyjny umieścić ją wyznaczy. Na teraz, jest ta wiadomość zbyteczną dla pani, gdyż w pierwszych początkach stanowczo nikogo do chorej niedopuszczają. Przez względ na zdrowie swojej wychowanicy, niepowinnaś się pani tego domagać. Upewniam, że skoro tylko stan zdrowia jej się poprawi, zawiadomię panią o dozwolonych odwiedzinach.
 — Jeżeli pan naczelnik pozwoli, przerwał Theifer to będę pośrednikiem pomiędzy panem a panią Amadis.