Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/529

 — Nie będziesz żałował żeś mi tak dobrze dopomógł w tej sprawie!... dodał z zadowoleniem Jerzy.
 — Znam już oddawna szczodrobliwość waszej książęcej mości, i naprzód składam podziękowanie.
 — Nic więcej niemam do powiedzenia?
 — Mam tylko doręczyć ten papier. Tu agent wyjął z pugilaresu kawałek spalonego w połowie papieru, jaki podniósł w mieszkaniu Estery.
 — Co to jest? zapytał książę.
 — Urywek z bruljonu listu spalonego przez pana, w mieszkaniu-mechanika, który ta warjatka porwała, odrzekł Theifer. Są na nim jeszcze widoczne te kilkanaście wyrazów pisanych przez Klaudję Varni, które choć nie w jednej całości, mogłyby stać się dla pana silnie kompromitującemi. Radziłbym waszej książęcej mości zniszczyć ten papier natychmiast.
 Jerzy wziął podany sobie świstek w rękę, i oglądał go uważnie.
 — Rzeczywiście, wyszepnął, mógł on się stać dla mnie niebezpiecznym, lecz to niebezpieczeństwo zniknie w tej chwili. Myślisz o wszystkiem Theiferze... Jesteś genialnym człowiekiem, godnym podziwienia!
 To mówiąc, potarł zapałkę i spalił na popiół ostatnie szczątki bruljonu.
 — Teraz, rzekł Theifer, będę się starał śledzić intrygi Ireneusza Moulin, mimo że je uważano za rzecz małego znaczenia.
 — Niemasz dotąd żadnej wiadomości o Klaudji?
 — Żadnej. Ostatnie wieści od moich agentów, pozwalają mi sądzić prawie napewno że jej niema w Paryżu. Każę ją poszukiwać w Anglii.
 — Na te wszystkie starania będziesz potrzebował pieniędzy?