Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/531

 — Wynalazłem, lecz wielkim trudem.
 — Ta kobieta więc żyje?
 — Żyje.
 — Ach! zawołała Klaudja, musi już być bardzo starą!..
 — Nie jest, już wprawdzie osobą pierwszej młodości. Wszak nie wygląda na więcej jak na lat sześćdziesiąt. Żyje dostatnio, posiada majątek, i nie okazuje się smutną; i zajmuje okazały apartament pierwszego piętra na placu Królewskim pod Nr. 24. Wszystko to zanotowałem w raporcie, który natychmiast przedstawię pani.
 To mówiąc Samper, rozwinął wielki arkusz papieru zapełniony drobniuchnym pismem.
 — Czy pani Amadis sama tam zamieszkuje? zapytała żywo Klaudja.
 — Nie pani; ma przy sobie znacznie młodszą osobę.
 — Jej nazwisko?
 — Estera Derieux.
 — I ta więc żyje? zawołała radośnie Klaudja. W rzeczy samej, wszystko się składa doskonale!
 — Lecz muszę panią objaśnić, dodał Babylas, że ta Estera jest warjatką.
 — Warjatką?... wyszepnęła była kochanka Jerzego.
 — W zupełności, i to oddawna.
 — I mimo tego, trzyma ją przy sobie pani Amadis?
 — To dziwne!... rzekła Klaudja, a po chwili dodała: To obłąkanie stanie mi w moich projektach na przeszkodzie, lecz trudno zmienić to co nie w naszej mocy... Cóż więcej masz mi pan do powiedzenia?
 — Śledziłem także księcia de la Tour-Vandieu...
 — I jakaż wiadomość z ulicy św. Dominika?
 — Nic ciekawego. Mój agent umieszczony na czatach przed pałacem księcia, od kilku dni niedostrzegł by tenże wychodził z domu.
 — A przybrany syn Jerzego?