Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/532

 — Broni spraw sądowych w Pałacu Sprawiedliwości, mając w tem szczególne upodobanie mimo że jest miljonerem. Wieczorami, zaś, chodzi do swej narzeczonej hrabianki Izabelli de Llliers.
 — Mówiłeś mi pan zdaje się, że on bardzo kocha tę dziewczynę?
 — Tak twierdzą wszyscy.
 — W wieku markiza nie wystarcza narzeczona, chociażby ją nawet uwielbiał. Henryk de la Tour-Vandieu musi mieć także i kochankę.
 — Głos ogółu zaprzecza temu.
 — To jeszcze nie dowód. Wybadaj pan tę sprawę.
 — Dobrze pani.
 — Jacyż są jego bliżej przyjaciele?
 — Ma tylko jednego młodego doktora, serdecznej druha od szkolnej ławy. Koleżeństwo to wytworzyło szczerą i niewzruszoną przyjaźń.
 — Jak się nazywa ten doktór?
 — Edmund Loriot.
 — Gdzie mieszka?
 — Niewiem tego.
 — Trzeba się o tem dowiedzieć koniecznie.
 — Jutro będę wiedział.
 — Masz pan co więcej mi jeszcze do powiedzenia
 — Nic niemam. Na tem kończy się mój raport, który mam zaszczyt złożyć w ręce pani.
 Klaudja wziąwszy papier, schowała go w szufladę znanego nam biurka.
 — A teraz uregulujmy nasze rachunki. Ile panu jestem winną? zapytała.
 Samper przedstawił rachunek, który szybko załatwionym został.
 — Radabym się jeszcze pana o coś zapytać? zaczęła