Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/536

 Wolno więc upływał czas przeznaczony na odsiedzenie tygodnia.
 — Pragnęłabym, mówiła Berta, poznać jaknajrychlej tego człowieka, w którego ręku spoczywa rehabilitacja mojego ojca.
 — Może pani chciałabyś go zobaczyć zaraz po uwolnieniu?
 — Chętnie, lecz czyliż to jest możebnem?
 — Dla czego nie? O ósmej wypuszczają uwolnionych więźniów. Czekaj pani o siódmej na rogu ulicy de la Clef. Przyjdę tam, i pójdziemy razem do św. Pelagji po Jana Czwartka.
 — Czyliż to jednak nie wyda się dziwnem dla tych którzy nie mają łączących nas z sobą okoliczności?
 — Bynajmniej. Przypuszczać mogą że jesteś pani siostrą którego z uwięzionych.
 — Słusznie... Pójdę więc z panem.
 Nazajutrz, o oznaczonej godzinie, Berta zasłonięta czarnym krepowym welonem, oczekiwała na Ireneusza, z którym następnie weszła do skromnej kawiarni, znajdującej się na wprost więzienia, zkąd doskonale główną bramę tegoż widać było.
 Punktualnie o ósmej drzwi otworzono.
 Kilku ludzi znanych Ireneuszowi z czasów jego tamże zamknięcia przestąpiło próg więzienny. Dwóch poczęło się witać z oczekującemi przed bramą trzeci skierował się wprost do kawiarni.
 — Czy niema pomiędzy niemi Jana Czwartka?
 Pytała Berta z obawą.
 — Niema go pani. Nierozumiem co to znaczy? Ale dowiemy się zaraz.
 — Od kogo?
 — Od Człowieka który tu wejdzie za chwilę.