Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/54

 — Ależ to niepotrzebne! odparł z uśmiechem mechanik.
 — Nie ustąpię panie!.. Sądzę, iż nie będziesz pan chciał sprawić mi przykrości odmawiając przyjęcia kieliszka wina.
 — Zgoda! ale tylko jeden, nie więcej. Muszę odejść... Mieszkam daleko.
 — Gdzie mieszkasz? pytał Loupiat.
 — W hotelu „pod Blachą“ przy ulicy św. Marcina.
 — Skoro tak, nie wstrzymuję cię. Pójdę tylko wybrać dobrego wina dla tego pana. I wyszedł.
 — Pan jak się zdaje jesteś przyjezdnym chwilowo do Paryża? zagadnął Czwartek Ireneusza.
 — W rzeczy samej nie byłem tu przez lat dziewiętnaście, mimo że jestem rodowitym Paryżaninem...
 — Przebywałeś Pan więc na prowincji?
 — Na obczyźnie... w Anglji.
 — W Londynie bezwątpienia?
 — Nie; w Portsmonth.
 — Ale pan byłeś i w Londynie?
 — Kilka razy.
 — Pozostawiłeś pan tam zapewne kolegów?
 — Tak; czterech czy pięciu. Trzeba panu wiedzieć, że z powołania jestem mechanikiem.
 — Piękny fach i bardzo zyskowny dla uzdolnionego robotnika. I ja oddawna pragnę zwiedzić Anglję, lecz pan pojmujesz, jeśli się nie posiada monety na opłacenie kosztów podróży... Znam kogoś, — dodał po chwili, który zamieszkując w Londynie pracował w zakładach bardzo bogatego człowieka, nazwiskiem Dick-Thorn...
 — Dick-Thorn? powtórzył Moulin.
 — Słyszałeś pan co o nim?
 — Znam skądsiś to nazwisko...
 — Nic dziwnego, ponieważ jest to miljoner.
 — Rozmyślam, zkąd ja o nim słyszałem? a, przypominam sobie, zawołał po chwili. W hotelu gdzie zamieszkiwa-