Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/540

 — Względem pewnego więźnia, którego miano tu przewieść od św. Pelagji.
 — Jego nazwisko?
 — Jan Czwartek.
 — Jan Czwartek? powtórzył strażnik; o! to ptaszek nie lada. Sprowadzono go tu wczoraj dla wybadania w sprawie ostatniej jego awantnry w „pułapce.“ Wiadomo panu zapewne, że zawieziony do sądu, tak się upił, że musiano z tamtąd go wynieść.
 — Dozorca więzienia św. Pelagji, wniósł o to skargę, strażnik postradał miejsce, a szynkarza również wydalić miano. Za jednego łotra, cierpi tylu ludzi.
 — A niewiadomo panu, gdzie on się teraz znajduje?
 — Wypuszczono go na wolność, od dwóch godzin.
 Wróciwszy do Berty Ireneusz, niemógł ukryć swojego zafrasowania.
 — I cóżeś się pan dowiedział? pytała z niepokojem.
 — Ach! pani... odrzekł, jakaś złowroga nad nami zawisła siła.
 — Czyliż by Jana uwięziono powtórnie?
 — Gdyby tak było; pozostałaby nam przynajmniej nadzieja widzenia się z nim, ale niestety, uwolniono go od godziny.
 — Wszakże pan na to wyczekiwałeś?
 — Tak; ale w innych okolicznościach. Gdzie szukać go teraz?
 — A niemasz pan jego adresu?
 — Tacy ludzie niemiewają nigdy stałego pomieszczenia.
 — Może mu pan dałeś swój adres?
 — Nie dałem; nieprzewidując że go przewiozą do Conciergerie. Stracone więc wszystko!... Ach! gdybym był przeczuł!...
 — Cóż teraz poczniemy? pytała smutno Berta.
 — Musimy czekać dopóki niespodziewany traf jaki nieposłuży nam w tym razie. Ponieważ po raz pierwszy