Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/544

 — Macie tu parter do wynajęcia? zapytał.
 — Tak Panie.
 — Można go obejrzyć?
 — Najchętniej. To mówiąc odźwierny, zdjął klucze z haku i wyszedł. To mieszkanie, dodał, znajduje się w głębi podwórza, ale jest do niego drugie wejście od ulicy Rebeval.
 — To dobrze! — Proszę mnie prowadzić, rzekł Jan Czwartek.
 Domek parterowy, tworzył w rzeczy samej oddzielny budynek sklecony z cegły i gruzu, a ukryty po za snopami.
 Odźwierny otworzywszy drzwi, wszedł pierwszy.
 Mieszkanie składało się z dwóch pokojów; jedno okno wychodziło na małe podwórko. Otaczający je parkan, opatrzony był furtką łączącą tę posesję z ulicą Rebeval. Mieszkanie było czyste, świeżo odnowione, ale wilgoć czuć było wszędzie.
 — Ile wynosi opłata komornego? zapytał Jan Czwartek.
 — Trzysta franków.
 — To drogo.
 — Jest to ostatnia cena. Napróżno by się pan targował.
 — Czy komorne płaci się z góry?
 — Nie koniecznie, jeżeli lokator posiada meble odpowiedniej wartości. Czy masz pan takowe?
 — Naturalnie! zawołał Czwartek z miną obrażonego człowieka. Cóż to, uważasz mnie za jakiegoś żebraka, włóczęgę?
 — No, w takim razie właściciel nie będzie wymagającym.
 — Zatem, wynajmę to mieszkanie. Oto pięć franków zadatku.
 — A kiedy zechce się pan wprowadzić?