Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/546

się w parterowych salonach, gdzie swobodnie mogli puszczać wodze swym wyuzdanym dowcipom, gdzie kłótnie kończyły się zwykle pijatyką, a czasem i pchnięciem noża.
 W takiej to miejscowości Ireneusz i Berta mieli się spotkać z Janem Czwartkiem.
 Rzezimieszek nasz zastał tam licznych znajomych i kolegów więziennych, z któremi przepędził parę godzin czasu, lecz za zbliżeniem się dziesiątej, żadne namowy ni prośby powstrzymać go nie zdołały.
 — Muszę być na stanowisku, tłumaczył, mam ważną sprawę do załatwienia.
 Pożegnał ich więc, udając się do właściciela zakładu.
 — Czy masz pan wolny który z gabinetów? zapytał cicho.
 — Mam kilka.
 — Weźmy najbliższy...
 — Może numer 3-ci?
 — Dobrze. Za chwilę zgłoszą się tu do mnie. Zechciej więc pan łaskawie przeprowadzić tam przybyłego, by się nie błąkał pomiędzy tą zgrają.
 — Najchętniej; ale o kogóż będą się pytali?
 — O pana Jana.
 — To dobrze. Czy trzeba panu jeszcze co podać?
 — Szklankę ponczu.
 Gospodarz zajął się przyrządzeniem żądanego napoju, a Jan Czwartek poszedł do wskazanego sobie gabinetu.
 Jeden płomyk gazowy, palący się przy ścianie, oświecał słabo to ustronie, w którym prócz kilku krzeseł i stołu, nic więcej się nie znajdowało.
 Stary rzezimieszek rzucił się na krzesło i zapalił cygaro, podczas gdy Ireneusz z Bertą zdążali na schadzkę i wchodzili do knajpy zaciemnionej tytuniowym dymem!
 Berta drżała z trwogi i odrazy. Stanąwszy na progu izby, cofnęła się, niemając odwagi postąpić dalej.