Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/547

 — Naprzód!... światło... panno Berto!... szepnął jej na ucho Moulin. Chciałaś pani przyjść tu, cofać się teraz nie pora.
 — Będę więc musiała usiąść przy którym z tych stołów... pośród takiego otoczenia?... pytała stłumionym głosem.
 — Nie obawiaj się pani. Skoro tylko spotkamy naszego znajomego, wyjdziemy ztąd zaraz.
 — Spieszmy się zatem... zaklinam!
 — Czegóż się pani obawiaż?
 — Lękam się... a bardziej jeszcze się wstydzę...
 — Zapominasz pani, że jestem przy tobie, i że nic złego spotkać cię niemoże. Ludzie którzy się tu znajdują, przynajmniej na tem miejscu nie są niebezpiecznemi. Przejdźmy więc śmiało wśród nich i odszukajmy naszego Czwartka.
 Berta prowadzona pod rękę przez Ireneusza, przesuwała się wraz z nim pośród tej zgrai włóczęgów. Kobiety nawpół pijane, których samo zachowanie się wskazywało ich profesję, patrzyły na nią zaciekawione.
 Przeszedłszy tak główną salę, znaleźli się u drzwi małego gabinetu, gdzie trzej pijani zapaśnicy bili się zaciekle. Nie było jednak pomiędzy nimi Jana Czwartka.
 Ireneusz posmutniał i zadumał.
 — Może jeszcze nie przyszedł? rzekła na pocieszenie Berta. Wyjdźmy ztąd, zaczekamy przed domem.
 Zwróciwszy się ku drzwiom, spotkali gospodarza.
 — Kogo państwo szukacie? zapytał.
 — Naszego znajomego... „pana Jana.“
 — Ten pan czeka właśnie na państwo w osobnym gabinecie.
 — Zechciej nas pan do niego doprowadzić!... zawołał uradowany Ireneusz.