Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/548

XXVI.

 — Dam państwu przewodnika, odparł z zrażoną miną gospodarz. I przywoławszy posługacza, kazał mu zaprowadzić przybyłych pod numer 3-ci.
 Na odgłos otwierających się drzwi, Jan Czwartek, siedzący do nich plecami, odwrócił się nagle. Spostrzegłszy Bertę, zmarszczył czoło z nieukontentowaniem, nie wstając nawet na powitanie.
 Ireneusz jakkolwiek dostrzegł to niezadowolenie, nie dał tego poznać po sobie.
 — Jak się masz przyjacielu... zawołał wesoło. Omal że nie minęła nas sposobność spotkania się z tobą. Wychodziliśmy już, lecz nas zatrzymał gospodarz.
 — Czyżeś nie czytał ostatnich wyrazów w mym liście? zapytał Czwartek.
 — Owszem, lecz zapomniałem na razie o twem poleceniu.
 — Mniejsza z tem, skorośmy się tu zeszli. Co państwo pić będziecie? proszę mi powiedzieć.
 Moulin spojrzał na Bertę błagalnie.
 — Wszystko nam jedno, co pan podać każesz, odpowiedziała, zrozumiawszy tę niemą prośbę swojego towarzysza.
 Jan uchyliwszy drzwi, zawołał głośno:
 — Trzy szklanki ponczu!... pod Nr. 3, i wróciwszy do stołu, usiadł zachmurzony.
 — Powiedz mi mój kochany, dla czego jesteś dziś w tak złym humorze? zapytał Moulin. Czy masz jakie nowe zmartwienie? Ja tak się cieszyłem z naszego spotkania i obiecywałem sobie wesołą pogawędkę.
 — I ja zarówno!... mruknął Czwartek, a po małej