Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/550

 — Domyślałem się tego. Byłem w prefekturze.
 — Powiadomiono mnie o tem, mówił dalej Ireneusz, pobiegłem tam natychmiast, ale niezastałem już ciebie. Wydalić mają dozorcę z twojej przyczyny.
 — Niechaj się broni. Los takich bydląt mało mnie obchodzi. Lecz przyznać muszę, żem sobie wtedy niezgorzej napruszył głowę. Co... hę?
 — Zapewne.
 — A jakie to ja brednie wtenczas tobie opowiadałem.
 — O ile pamiętam, mówiłeś bardzo rozsądnie. Tak mnie nawet zajęło twoje opowiadanie, że z niecierpliwością oczekiwałem-twojego uwolnienia, aby usłyszeć zakończenie.
 — Cóżem ja mómił takiego? pytał Jan niespokojnie.
 — Wspominałeś noc 24-go Września 1887 roku. Dalej, most Zwodzony, plac Zgody i most de Neuilly.
 Jan Czwartek zadumał głęboko, a po chwili:
 — Wszystko to były bajki... zawołał gniewnie, stworzone przez mój nietrzeźwy umysł. Nie mówmy o tem więcej, lecz powiedz mi raczej, czy ta kokoszka ma także należeć do naszej wyprawy?
 Berta spojrzała na niego piorunująco. Ireneusz uprzedził ją w odpowiedzi.
 — Rozumie się!... zawołał wesoło. Takie roztropne przebiegłe stworzenie, bardzo nam się przyda.
 — A może zechce także dzielić się i zyskiem? pytał Czwartek niezadowolniony.
 — Nie! odrzekł Ireneusz. Byłoby to niesprawiedliwem. Ta sprawa jest twoją, dość już że mnie przypuszczasz do zarobku.
 — Dla czegóż więc chcesz ją do naszej współki zaciągnąć?
 — Pragnę żeby się przy mnie wprawiała. Wspom-