Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/556

 — Tak, trochę. Bo widzisz, i ja znam osobę do której możnaby też same litery zastosować, a mianowicie: „Książe Zostene, de la Tour-Ville-neuve:.“
 — Tam do djabła! wykrzyknął zbity z tropu Jan Czwartek.
 — Podobnych nazwisk wynaleść byłoby można bez liku, dodała Berta.
 — Moim zdaniem, trzebaby było przedewszystkiem odnaleźć tę kobietę, a raczej pilnować tę, na którą mam podejrzenie.
 — Masz pani słuszność, zawołał Jan. Gdy pochwyciwszy jedno, drugie samo się zdradza.
 — Gdzie mieszka ta kobieta? zapytał Moulin.
 — Na Berlińskiej ulicy, w pięknie urządzonym pałacyku.
 — A jak się nazywa?
 — Pani Dick-Thorn.
 Dick-Thorn? powtórzył Ireneusz, przypominając sobie, że podróżna która przedstawiła ową pamiętną kopję listu, nosiła toż samo nazwisko.
 — Zkąd ona przybyła? pytał dalej.
 — Z Londynu.
 — To ona, napewno!...
 — Tak sądzisz? odrzekł Czwartek.
 — Tak; lecz w każdym razie trzeba mieć dowody. Gdyby tak można...
 — Cóż takiego? Tu przerwał.
 — Gdyby co można, zagadnęła Berta.
 — Przyszła mi pewna myśl do głowy. Później ją rozważymy. Teraz postarajmy się o list notarjusza.
 — Nie tak łatwo go dostać jak się wydaje. Trzeba w takim razie wykupić jego rzeczy, które zastawił na pięćset franków.
 — Jutro postaram się o taką kwotę. Następnie trzeba