Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/557

pilnować domu na Berliwskiej ulicy. Nie zaszkodziłoby także pójść podziękować naszemu adwokatowi panu Henrykowi de la Tour-Vaudieu.
 — Do pałacu jego ojca?
 — Ma się rozumieć.
 — Myśl znakomita! zawołał Jan. Jeżeli w starym księciu poznam owego człowieka z Neuilly, to sprawa nasza wygrana. Odkryjemy dla siebie żyłę złotodajną.
 — Którą potrafimy eksploatować, dodała znacząco Berta.
 — Coraz bardziej podoba mi się ta mała! wykrzyknął z radością Jan.
 Ireneusz obawiając się jakich czułych wynurzeń ze strony rzezimieszka:
 — Ale to czas nam do domu... zawołał. Trzeba się nam umówić na jutrzejsze spotkanie.
 — Chętnie, lecz chciałbym cię jeszcze o coś prosić.
 — Jestem na twoje rozkazy. O co chodzi?
 — O małą pożyczkę pieniędzy. Jutro się przeprowadzam, a moja portmonetka już świeci pustkami.
 Moulin wyjął z pugilaresu banknot, a podając go Janowi:
 — Oto sto franków, rzekł, ale zastrzegam, abym cię nie zobaczył pijanym. Sprawa do której się zabieramy, potrzebuje wiele trzeźwości i rozwagi.
 — Przysięgam że niezobaczysz mnie w podochoconym stanie.
 — Liczę na ciebie.
 — Przekonasz się o tem.
 — O której godzinie będziesz się wyprowadzał?
 — O siódmej rano.
 — Gdzież się spotkamy?
 — W dawnym moim mieszkaniu, przy ulicy Vinaigries.