Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/56

 — Spodziewasz się pan sukcesji? zagadnął śmiejąc się Loupiat.
 — Zdaje się to panu być dziwnem, a jednak jest prawdziwem. Moje wzbogacenie się zależy od bardzo drobnej rzeczy... Potrzeba mi tylko znaleźć a raczej odnaleść kobietę, nic więcej.
 Ireneusz teraz słuch natężył.
 — Kobietę... której niewidziałem od lat dwudziestu; tak moi przyjaciele, jest to najczystszą prawdą!
 — Od lat dwudziestu?! — zawołał Moulin, coraz mocniej zdumiony.
 Tak; jak to już miałem honor powiedzieć. Ale cóż pan znajdujesz w tem tak niezwykłego?
 — Dziwna łączność położenia pomiędzy nami dwoma zaiste!
 — Jakto? miałżebyś pan kogoś także poszukiwać?
 — Naturalnie.
 — Również kobiety?
 — Tak; której ślady straciłem od lat wielu.
 — Ha! ha! — to dziwne, w rzeczy samej. Wszak niema dowodu, ażeby nią miała być toż sama, której ja poszukuję?
 — Jak nazywa się osoba, której pan szukasz? zapytał Moulin.
 — Dla czego?
 — Niepodobna mi na to odpowiedzieć.
 — Ponieważ nie znam zupełnie jej nazwiska.
 — Żartujesz pan!...
 — Bynajmniej. Mówię zupełną prawdę. Dla odnalezienia wspomnianej osobistości, potrzeba abym ją spotkał i poznał. A! byłaby to długa historja do opowiadania, cała historja rodzinna... a pan wiesz, że dzieje tego rodzaju bywają chowane pod pieczęcią tajemnicy. Zostawić je najlepiej dla siebie. A zatem nic już więcej nie powiem.