Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/560

jano długą linję, jaka dziś nosi nazwę dzielnicy Sewastopolskiej.
 Ireneusz z Janem poszli ulicą świętego Marcina, aby łatwiej się dostać do dzielnicy Targowej. Zastali ulicę de la Reynie natłoczoną rusztowaniami i wozami wywożącemi gruzy.
 — Pod jaki Numer idziemy? zapytał Moulin.
 — Pod siedemnasty.
 Szli dajej. Ireneusz spoglądał pilnie na numera umieszczone nad bramami domów.
 Nagle przystanął. Jan Czwartek również się zatrzymał.
 — Do stu piorunów! wykrzyknął, fatalność nas ściga! dom rozwalony.
 Moulin zmarszczył brwi i pochylił głowę.
 — Jeszcze jeden zawód! wyszepnął z cicha.
 Jan Czwartek przechadzał się tam i napowrót, jak niedźwiedź w klatce zamknięty pomrukując.
 — Kończą się domy na trzynastym numerze. Następne cztery kamienice zburzone.
 — A jesteś pewien żeś się niepomylił w numerze?
 — Jaknajpewniejszy! Numer siedemnasty było tu zapisane, odparł rzezimieszek, dotykając palcem czoła. A to co tu raz napisane, na zawsze pozostaje.
 — Tzeba się nam rozpytać.
 — Gdzie... w jaki sposób?
 — Przecież tu muszą znać właściciela zburzonego domu, wiedzą zapewne gdzie mieszka. Pójdziemy do niego i odbierzemy rzeczy notarjusza, których zapewne nie zakopał pod gruzami.
 — Dobra myśl, idę na zwiady. Tu Czwartek wszedł pod numer trzynasty.
 Po kilku minutach pojawił się z zafrasowaną miną.
 — I cóż? zapytał Ireneusz.