Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/566

dzenie wątpliwe, a aresztowanie niechybne, i niezawodna kara!
 — Do czarta! szepnął Jan Czwartek, Nie idzie nam gładko... nie, wcale...
 W tej chwili otworzyły się drzwi domu i wyszedł z nich urodziwy mężczyzna z przyzwoitym ułożeniem, czarno ubrany, w białym krawacie, w świeżych rękawiczkach, z wygoloną twarzą, prócz długich krzaczastych faworytów!
 Za pierwszym rzutem oka, można było w nim poznać służącego z dostatniego pańskiego domu.
 — Czy widzisz? szepnął Jan do Ireneusza, trącając go łokciem. To napewno jeden z lokajów Angielki. A gdyby go też pociągnąć za język?
 — I cóżby nam z tego przyszło?
 — Może nic... a może wiele... Niewiadomo.
 — Chodźmy za nim jeźli chcesz, lecz zdaje mi się, że trudno będzie wejść z nim w rozmowę.
 — Ba! od czegóż spryt?
 — Idźmy.
 Ów nieznajomy szedł w stronę Amsterdamskiej ulicy. Moulin wraz z Janem ścigać go zaczęli, trzymając się w odległości jakich piętnaście kroków.
 Nieznajomy wszedł do handlu win położonego na rogu ulic Amsterdamskiej i Berlińskiej. Ścigający weszli tam za nim, podczas gdy on rozmawiał z właścicielem sklepu.
 — Dwa kieliszki absyntu!.. zażądał Ireneusz, siadając z Janem przy małym stoliku.
 Gospodarz podał im takowy i wrócił do rozmowy z przybyłym.
 — A więc panie Laurent, mówił, niemogłeś pan przyjąć miejsca u tej angielki?
 — Jan z Ireneuszem pilnie nasłuchiwali.
 — Niemogłem, odrzekł Laurent.
 — Dla czego?
 — Ponieważ trzeba umieć tak dobrze po angielsku,