Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/568

 Ireneusz niedopytując się o więcej, zapłacił za absynt i wyszedł z towarzyszem.
 Uszedłszy kilka kroków, zatrzymał się nagle.
 — Co się stało? zapytał Czwartek.
 — Powiedź mi, czy posiadasz zręczność i wprawę? odrzekł mechanik.
 — Do czarta! przecież to moje rzemiosło. Dla czego pytasz mnie o to?
 — Czy mógłbyś spotkawszy koguś na ulicy, wyciągnąć mu z kieszeni pugilares tak, żeby nie poczuł i nie domyślił się, że jest okradzionym?
 — Kradziesz kieszonkowa!... Nic łatwiejszego. Przeciesz to moja specjalność... Radbym zobaczyć takiego, coby był zręczniejszym odemnie w tym razie. Masz na widoku jaki pugilares?
 — Mam.
 — A czyj?
 — Tego kamerdynera, z którym rozmawialiśmy przed chwilą.
 — Zapewne nadziany banknotami?
 — Czemś lepszem po nad pieniądze, bo siedzą w nim papiery i świadectwa tego panicza.
 — Cóż z niemi chcesz zrobić?
 — Później ci opowiem. Teraz niemamy czasu na rozwowę. Działać potrzeba. Muszę mieć dowody i świadectwa tego pana Laurent.
 — Niech tylko wyjdzie ze sklepu, a będziesz je miał.
 — Popisz się dobrze; ja zaś tymczasem idę w inną stronę.
 — Gdzież się spotkamy?
 — U ojca Loupiat, przy Akacjowej ulicy.
 — O której godzinie?
 — Niewiem tego. Kto przyjdzie pierwszy, niechaj zaczeka na drugiego.