Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/573

 — Właśnie tego mi trzeba. Powiedz mi, zdobyłeś pugilares?
 — Ma się/rozumieć że go zdobyłem skoro mi powiedziałeś, że go mieć trzeba.
 — A czy wiesz co w nim jest?
 — Nie otwierałem go wcale. Masz... zobacz co tam siedzi w jego wnętrzu.
 Ireneusz zabrał się do przejrzenia.
 W pugilaresie znajdowały się różne papiery, jak: metryka urodzenia, świadectwo uwolnienia od służby wojskowej, pochwalne zaświadczenie z różnych pańskich domów, w których Laurent służył i gdzie wychwalono jego zalety wszechstronne.
 — Z temi papierami, wyszepnął Moulin, mogę się śmiało przedstawić pani Dick-Thorn.
 — Zrozumiałem twój plan, rzekł Czwartek.
 — I jakże go znajdujesz?
 — Świetny! kolego... Wyborny!
 — Raz się dostawszy do domu Angielki, będę w samym sercu twierdzy, zaczął Ireneusz i wkrótce się dowiemy czego się trzymać w naszym interesie.
 — Ale jak sobie dasz radę ze służbą?
 — To fraszka! Skoro się posiada trochę sprytu, łatwo sobie ze wszystkiem poradzić. A jeśli mi każą urządzić wieczorek, jaki ma zamiar wydać pani Dick-Thorn, to sam mi potem powiesz, jak się udał.
 — Ja? zawołał Jan zdziwiony.
 — Tak, ty!...
 — Chcesz mnie więc wprowadzić jako wynajętego lokaja? Ależ niepotrafiłbym się ruszać w liberji. Niemam odpowiedniej ku temu powierzchowności. Jestem nazbyt chudy... Mam minę wygłodzonego człowieka. Nie pasowałbym do takiego domu.