Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/583

 — Wiem o tem.... ale dla tej szczególniej żądam wyjątkowych względów. Widoczna, że ta kobieta przecierpiała wiele.
 — Niech pan polega na mnie panie doktorze.
 — Rad będę jeśli rozciągniesz nad nią opiekę w dzień przez okienko pomimo jej wiedzy, i powiesz mi jutro coś zauważył.
 — Dobrze panie doktorze.
 Loriot po wydaniu ostatnich poleceń studentowi, poszedł do mieszkania naczelnego lekarza, przez którego został natychmiast przyjętym.
 Naczelny ów lekarz, był to człowiek w podeszłym już wieku, bardzo uczony, i najuczciwszy w świecie. Wstawszy uścisnął rękę swojego asystenta.
 — Cóż mi powiesz mój młody kolego? zapytał z ojcowską serdecznością.
 — Przychodzę panie dyrektorze z powodu jednej chorej, oddanej wczoraj do naszego oddziału, rzekł Edmund.
 — Wczoraj? powtórzył przypominając sobie dyrektor. A! tak... rzeczywiście przysłano nam jakąś kobietę za pośrednictwem prefektury.
 — Nazwisko jej Estera Dérieux.
 — Czyś zauważył w nowo przybyłej coś szczególnego, o czem mnie chcesz powiadomić?
 — Tak, panie dyrektorze.
 — A więc słucham...
 — Zdaje mi się, że jest nadzieja jej uleczenia.
 — Ha! bardzo mi przyjemnie, że chcesz przedsiewziąść kurację, której pomyślny rezultat byłby dowodem twoich zdolności.
 — Dzięki za tak pochlebne zdanie, odparł młodzieniec, ale niemogę przedsiewziąść nic stanowczego, nie przekonawszy się wprzódy, z jakiego rodzaju chorą mam do czynie-