Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/589

chorą tak, żeby tego niewidziała jakim ci to wczoraj rozkazał?
 — Tak, panie doktorze.
 — Nie zauważyłeś nic szczególnego?
 — Nic, zupełnie.
 — Żadnego widocznego ataku?
 — Nie było żadnego ataku. Biedna istota, najłagodniejsza w świecie jakie kiedykolwiek widziałem. Wstała i ubrała się sama, jak zdrowa osoba. Przepędziła potem znaczną część dnia w oknie; wyglądając na ogród.
 — Czy mówiła co głośno?
 — Nic panie doktorze, śpiewała tylko od czasu do czasu, toż samo co przy panu.
 — Melodję z Niemej z Portici?
 — Niewiem, czy to z Niemej, ale wiem że to samo.
 — A wieczorem była niespokojną?
 — Bynajmniej. Po wypiciu przepisanego napoju, zdawała się być obezwładnioną.
 — Nie miała żadnej gorączki?
 — Nie, panie.
 Tu posługacz otworzył drzwi celi.
 Estera już wstała i ubrana była w suknie szpitalne. Siedziała przy otwartem oknie z głową opartą o kraty.
 Nie poruszyła się wcale na odgłos otwierających się drzwi i kroków wchodzących osób.
 Edmund zbliżył się do niej i położył lekko rękę na jej ramieniu, mówiąc z cicha to jedno słowo: „Brunoy.“
 Obłąkana zerwawszy się gwałtownie, stanęła przed doktorem, który utkwił w jej oczach swoje spojrzenie.
 — Brunoy!... powtórzyła z przerażeniem i groźbą. Brunoy... tam ja umarłam i on umarł.
 — Byłem tego pewny, pomyślał młody lekarz; a więc to z Brunoy skutkiem jakiego strasznego zdarzenia zaczęło się obłąkanie.