Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/592

mnie pogodzić się jest trudno. Chciałbym zjeść z tobą, śniadanie.
 — Z największą przyjemnością ofiaruję ci takowe.
 I dwaj przyjaciele trzymając się pod ręce, weszli na wschody.
 Edmund wprowadził Henryka do swego gabinetu i pozostawił go na chwilę, aby dać rozporządzenie służącej, poczem powrócił do gościa.
 — Jakże? czy jesteś zadowolony ze swojej nowej posady? zapytał przybrany syn Jerzego.
 — Nie można być bardziej zadowolonym; odparł Edmund. Pomoże mi to wiele do studjów niezbędnych do celu jaki sobie obrałem.
 — Jakiż to cel?
 — Wyrobić sobie sławę w tej specjalności i mieć kiedyś dom własny dla chorych umysłowo.
 — Zdaje się, że nietrudno ten cel osiągnąć?...
 — Zapewne, odrzekł Loriot z uśmiechem, lecz tylko w takim razie, jeżeli się ma kapitał na kupno i urządzenie podobnego Zakładu.
 — To rzecz najmniejsza! zawołał Henryk.
 — Mnie się zaś zdaje, że to rzecz wielkiej wagi.
 — Czyż niemasz przyjaciół którzy by byli szczęśliwemi mogąc ci przyjść, z pomocą, gdybyś im uczynił ten zaszczyt zażądawszy od nich tego?
 — O! wiem dobrze, iż na ciebie mogę rachować i nie zawachałbym się prosząc cię o pomoc, nawet o pomoc pieniężną. Lecz mam nadzieję, że za lat kilka z własnych oszczędności zbiorę potrzebną sumę i będę mógł urzeczywistnić moje marzenia, bez uciekania się do twojej kieszeni.
 — Za lat kilka? dla czego czekać tak długo?
 — Bo to jest konieczne. Dyrektor Zakładu w tak młodym jak ja wieku, nie wzbudzałby potrzebnego zaufania.
 — Może po części masz rację, ależ człowiek żonaty