Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/594

płaciła mi równą miłością, a to było kłamstwem!... bo ona... ona mnie zdradzała!...
 — Jestżeś tego pewnym? zapytał Henryk.
 — Zdradzała mnie!... zdradzała!... wołał dalej Edmund, zdradzała nikczemnie... niemiłosiernie. To niegodne... szkaradne!... Opuściła umierającą matkę, aby się widzieć na mieście w nocy z kochankiem!...
 — To niepodobna!!.. wykrzyknął Henryk, niemogąc uwierzyć w podobną przewrotność charakteru.
 — A jednak tak było...
 — Może dozwoliłeś się ułudzie fałszywym pozorom?
 — Niestety! miałem w ręku potępiające ją dowody!...
 — Jakie?
 — Jeden ci tylko przytoczę. Oddano mi broszę pozostawioną przez Bertę o jedenastej wieczorem w dorożce, która ją przywiozła ze schadzki.
 — Dowodzi to tylko że panna Berta jechała dorożką, ale niekoniecznie to być mogło dla widzenia się z kochankiem. Tu jej wieczorem wycieczka mogła być rzeczą całkiem niewinną...
 Edmund potrząsnął głową przecząco.
 — W takim — razie, odrzekł, gdyby nie miała nic do ukrywania, byłaby szczerze wszystko opowiedziała.
 — Zapytywałeś ją o to?
 — Naturalnie.
 — Mówiłeś że ją posądzasz?
 — Wszakże jej sam oddałem medaljon pozostawiony w dorożce.
 — I nie próbowała się usprawiedliwić?
 — Odmówiła mi w pogardliwy sposób wszelkiego tłumaczenia.
 Henryk zadumał chwilkę, a potem.
 — Powołanie moje, rzekł, nauczyło mnie zgłębiać położenia, jakie na pozór wydają się być prostemi, a w głębi