Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/597

zresztą, nieufność wkradła się do twojego serca, trzeba się było dowiedzieć do kogo Berta jeździła wśród nocy?
 — Dowiadywałem się właśnie...
 — I cóż?
 — Poszedłem nazajutrz rano na Plac Królewski i zapytywałem...
 — Kogo?
 — Odźwierną, tego domu. Nie mogłem pytać kogo innego.
 — I cóż ci powiedziała?
 — Że w przed dzień wieczorem niewidziała żadnej młodej osoby wchodzącej tamże. Wymieniłem jej na wypadek nazwisko Monestier. Odźwierna odpowiedziała mi, że zna to nazwisko, i że pewien młody człowiek, jeden z jej lokatorów zapytywał ją o nie. Wszak to wystarczające?
 — Niezupełnie, jak sądzisz. Widziałeś tego człowieka?
 — Nie widziałem go.
 — Dla czego?
 — Ponieważ siedział w więzieniu.
 — W więzieniu? — zawołał Henryk. Ależ w takim razie niemógł, rzecz prosta przyjmować u siebie panny Monestier?
 — Naturalnie; odparł Edmund, ale widocznie znał Bertę i zapewne użyczył swego mieszkania któremu z przyjaciół, ażeby tenże mógł się z nią widywać.
 — Zwykła logika zakochanych!... odrzekł młody adwokat. Wybacz mój drogi, ale twoje dowodzenie niema żadnej podstawy.
 — Przekonaj mnie więc że się mylę!...
 — Z czasem dowiodę ci tego, mam nadzieję. Mówisz I więc, że się to działo na placu Królewskim? zapytał Henryk po chwili milczenia.
 — Tak.