Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/611

I

 — Czy nie próbowano żadnych środków w celu przywrócenia do zdrowia tej kobiety? zaczął po chwili młody adwokat.
 — Stosowano je o ile wiem, ale napewno twierdzić niemogę, gdyż nie znam bliżej szczegółów.
 — Zatem panią zblizka obchodzi los tej nieszczęśliwej?
 — Rzecz naturalna!... Położenie jej jest tak smutne!
 — W takim razie pozwolisz pani udzielić sobie pewną radę.
 — Nietylko pozwalam, ale proszę o nią.
 — Wszak pani wezwałaś do chorej swej córki doktora Edmunda Loriot?
 Pani Dick-Thorn udała doskonale zdumienie.
 — Pan go znasz? — zawołała.
 — To mój serdeczny przyjaciel, i mogę powiedzieć że jedyny! — Pobieraliśmy w szkołach razem nauki; i przyjaźń nasza datuje się z lat dziecięcych. Byłem właśnie u niego dziś rano gdy odebrał list pani.
 — To o czem się dowiaduję od pana, świadczy że uczyniłam szczęśliwy wybór.
 — Nie mogłaś pani zrobić lepszego, i proszę wierzyć, że przyjaźń nie zaślepia mnie w tym razie. Edmund Loriot pomimo swoich lat młodszy, jest bardzo uczonym. Obrał sobie za specjalność choroby umysłowe, które studjuje bez-