Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/617

 — Rachuję na to. Powiedz mi, czy jesteś wolnym?
 — Zupełnie.
 — Niemasz ani żony, ani dzieci?
 — Nikogo.
 — Odkąd możesz objąć u mnie obowiązek?
 — Odkąd pani rozkaże.
 — A więc jutro rano, od dziewiątej.
 — Będę punktualnym.
 — Zwracam ci świadectwa, a to przyjm na zadatek. Tu Klaudja wsunęła w rękę Ireneuszowi trzy luidory.
 Mniemany kamerdyner drgnął, dotknąwszy złota tej kobiety uważanej przezeń za zbrodniarkę, ale nie dał poznać po sobie tego co się w nim działo. Podziękował, schował do kieszeni świadectwa Laureata i odszedł.
 Schodząc ze schodów myślał sobie:
 — Czy owa pani Dick-Thorn jest rzeczywiście zbrodniarką lub też Jan Czwartek złudzony został podobieństwem? Oto zagadka jaką rozwiązać muszę!...
 Obecność Henryka de la Tour-Vandieu na ulicy Berlińskiej, zarówno go zdziwiła. Czy ów młodzieniec bywał tam jako przyjaciel lub też jako adwokat?
 Nie mogąc rozwiązać tej tajemnicy, postanowił nie myśleć o niej. Osiągnął cel zamierzony, otrzymał miejsce w domu Klaudyi, to było główną rzeczą. Odchodził zupełnie zadowolony.
 Klaudja Varni zajęta rozmową z mniemanym Laurentem, po jego odejściu wróciła do swoich myśli. Na jej twarzy ukazał się wyraz srogiej radości, poszeptywała z cicha:
 — Wszystko idzie dobrze!... Sam Henryk dostarczy mi broni do zwalczenia swojego przybranego ojca. Będę miała w swojej mocy Jerzego, dzięki obronie, jak niegdyś go miałam za pomocą miłości. Ten młody człowiek skutkiem interesów, będzie częstym gościem w mym domu. Oliwja jest ładną... zwróci na nią uwagę, i pomimo swej wielkiej mi-