Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/620

gacz, stoi na szczycie owej społecznej drabiny, na której pierwsze stopnie ja wchodzę dopiero.
 — Ta mniemana przepaść według mnie, nie istnieje wcale, odparła pani Dick-Thorn. Nauka i zdolności tyle są warte, co majątek i szlachectwo.
 — Ogół wszelako innego jest zdania.
 Klaudja podniosła się z krzesła.
 — Chciej pan pójść za mną, zaprowadzę pana do mojej córki.
 — Jestem na rozkazy pani.
 Klaudja wraz z doktorem przeszła dwa pokoje, a zatrzymawszy się przed uchylonemi drzwiami zapytała:
 — Czy można wejść drogie dziecię? Przyprowadzam ci doktora...
 — Można mamo! — odpowiedział głos dźwięczny i miły.
 Pani Dick-Thorn drzwi otworzywszy, wprowadziła Edmunda do pokoju.
 Oliwja leżała w łóżku wybitem jasno niebieską materją i otoczonym firankami z białego indyjskiego muślinu. Jej piękna główka spoczywała na poduszce obszytej koronkami. Jej jasne włosy rozrzucone w nieładzie, tworzyły rodzaj aureoli nad czołem.
 Niepodobna było widzieć bardziej zachwycającej istoty. Uśmiechnęła się do matki i do doktora podchodzących do łóżka.
 — Niejestem przecie tak słabą? wyrzekła.
 — Jesteś pani nieco cierpiącą, odparł młodzieniec, zauważywszy blask gorączkowy oczów i wypalone na twarzy rumieńce. To mówiąc, ujął jej delikatną rękę i puls badać zaczął.
 — Nie omyliłem się, dodał, gorączka jest, choć lekka. Co pani sprawia cierpienie?
 — Gardło mnie boli i głowa.