Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/622

 — Napewno więc niema nic niebezpiecznego?
 — Nie grozi żadne niebezpieczeństwo, upewniam słowem honoru!
 — Ach! zdjąłeś mi pan z zerca wielki ciężar!...
 — Byłaś więc pani naprawdę zaniepokojoną?
 — Nic dziwnego!... Będąc matką, obawiamy się wszystkiego. Rada bym pana często widywać w moim domu, doktorze; rozumie się jako przyjaciela, nie jako lekarza!
 — Jesteś pani zbyt łaskawą.
 — Przyrzekłam już pańskiemu przyjacielowi panu Henrykowi de la Tour-Vandieu, że będzie pana u mnie często spotykał. Od pana zależy teraz aby nie zarzucił mi kłamstwa.
 — Nie pozwoliłbym na to, upewniam.
 — Idźmy do salonu pomówimy o tem. Chcę pana prosić o radę a raczej o pewne objaśnienie, a skoro usiedli, zaczęła:
 — Pan de la Tonr-Vandieu wspominał mi, że pan zostałeś asystentem w szpitalu w Charentou.
 — Tak pani, od dni kilku.
 — Oddajesz się pan zatem specjalnie chorobom umysłowym?
 — Badania te zajmują mnie w szczególny sposób. Chciałbym ten rodzaj obrać za specjalność i marzę o tem, ażeby kiedyś mieć własny swój dom dla obłąkanych.
 — Skoro tak, to jestem pewną że otrzymam potrzebne objaśnienia.
 — O ile tylko będzie w mej mocy.
 — Powiedź mi pan zatem, czy osoba cierpiąca obłąkanie od lat przeszło dwudziestu, może być uleczoną?
 — Zależy to od wielu okoliczności.
 — Jakich mianowicie?
 — Przedewszystkiem od tego, co było powodem choroby? Czy osoba o której pani mówisz, postradała zmysły