Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/630

Jerzego de la Tour-Vandieu, że on był jednym z zabójców doktora. Tak... wierzę!
 — A zatem pani zdobyłem dziś dowód że cyfry ha których Jan Czwartek opiera swoje twierdzenie, nie maję, tego znaczenia jakie im zadawał.
 — Miałeś pan iść po te papiery na ulicę de la Reynie czyś je pan znalazł? zapytała Berta.
 — Nie pani, odrzekł mechanik, i według wszelkiego prawdopodobieństwa, nie odnajdziemy ich nigdy.
 — Dla czego? Ireneusz opowiedział w krótkości szczegóły znane już czytelnikom.
 — Ach! jakaż fatalność! zawołała panna Leroyer. Jedno nam jeszcze pozostaje, dodała; urządzić spotkanie się Jana Czwartka z księciem de la Tour-Vandieu.
 — I tu zarówno zły los nas prześladuje. Księcia Jerzego niema w Paryżu, podróżuje on... co według mnie przekonywa, że to nie on był jednym z owych dwóch ludzi, których pani widziałaś w moim mieszkaniu na placu królewskim.
 Berta pognębiona opuściła głowę.
 — A ta kobieta, którą Jan Czwartek sądzi że poznał?
 — Pani Dick-Thorn?
 — Tak.
 — Ona to właśnie jest przyczyną zmiany jaką pani we mnie widzisz. Dla niej to jestem tak wystrojony, wygolony, w czarnym ubraniu i białym krawacie! Od jutra obejmuję u niej służbę.
 — Pan? — wykrzyknęła ze zdumieniem dziewczyna.
 — Tak, ja. Obejmuję obowiązek marszałka dworu i intendanta pod przybranym nazwiskiem Laurent.
 — Co to znaczy?
 Opowiadanie Ireneusza wtajemniczyło ją w szczegóły i wywołało zapał dla zdumiewających pomysłów mechanika.