Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/633

 — Ojczyzna dobrego wina. A jak prędko pan powrócisz?
 — Być może za dwa tygodnie... za trzy lub cztery może, niewiem jak mi wypadnie. Ale... mam zostawić pani kilka poleceń...
 — Możesz pan być pewnym, że będą sumiennie wykonane.
 — Jeżeliby nadeszły jakie listy do mnie, proszę je schować starannie.
 — Dobrze; zamknę je na klucz w szafie wraz z mojemi pieniędzmi i zegarkiem.
 — Gdyby kto przyszedł tu do mnie, powiedz mu pani żem w podroży.
 — Ma się rozumieć że inaczej niepowiem.
 — I że pani niewiesz kiedy powrócę.
 — Cóż więcej?
 — Nic już. Proszę to przyjąć odemnie jako podziękowanie. Tu wsunął luidora w rękę odźwiernej i zwrócił się do odejścia, lecz w drodze zatrzymał się jeszcze zapytując:
 — Czy wciąż tu mieszka ta obłąkana na pierwszym piętrze?
 Odźwierna okazała zakłopotanie, a po chwili wachania:
 — Nie... już tu jej niema, odpowiedziała.
 — Niema jej? powtórzył mechanik, tą wiadomością ogłuszony.
 — Można by sądzić że ta wieść jest dla pana nieprzyjemną? odrzekła, wpatrując się w niego odźwierna.
 — A cóż mnie to może obchodzić? zawołał Moulin, odzyskując krew zimną. Przypomniałem ją sobie przypadkowo. Raz jeden ją tylko widziałem i zauważyłem, że miała bardzo łagodny wyraz twarzy.
 — Nie można temu ufać, odparła kobieta. Takie wariatki to djabelnie chytre stworzenia. Ta właśnie omal nie