Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/638

 — Ależ moje drogie dziecię, te bale jakie wydawać zamierzam, niemają na celu rozłączenia mnie z tobą.
 — Kto wie... odparła Oliwja.
 — Jakto, kto wie?
 — Zrozumiałam ja mamo twoje zamiary.
 — Powiedz więc to co przypuszczasz, a o czem ja niewiem?
 — Chcesz mamo wydać mnie za mąż...
 — Niebyłabym dobrą matką, gdybym o tem niemyślała.
 — Więc zgadłam?
 — Tak, drogie dziecię. Twoja przyszłość mnie niepokoi. Wiesz że twój ojciec umierając, zostawił nam mały majątek. Trzeba więc aby uroda, twój wdzięk i talent zastąpił ci posag. Na szczęście jesteś bardzo ładną i mam przekonanie że dość cię zobaczyć, aby pokochać szalenie, no... i ożenić się z tobą naturalnie.
 — A gdyby mój mąż chciał mnie z tobą rozłączyć?
 — Musisz zyskać nad nim przewagę i na to mu niepozwolić.
 — Będę więc zmuszoną wybierać pomiędzy temi, jakich mi na tym balu przedstawią?
 — Nie, bo ja już męża dla ciebie wybrałam.
 — Ty mamo... wykrzyknęło dziewczę.
 — Tak jest wybrałam.
 — Czy ja go znam?
 — Nie jeszcze.
 — A kiedy mi go pokażesz mamo?
 — Niezadługo.
 — Ale kiedy?
 — Prawdopodobnie na tym balu.
 — Za tydzień więc?
 — Tak, za tydzień.
 — Czy to młody człowiek?